Hoe je brein je beschermt tegen actie
Wat is dat toch, dat je wilt beginnen aan iets. Er is tijd. Je hebt geen afspraken. En opeens lijkt er van alles belangrijk, behalve dat wat je van plan was.
Je staat steeds op het punt te beginnen, maar toch komt het er niet echt van.
Je had net een blok tijd ingeruimd en dat lijkt als zand door je handen te lopen (of als verse sneeuw om het een beetje toepasselijk te houden voor het moment).
Wat is hier aan de hand?
Je bent aan het uitstellen, je laat je afleiden.
Maar waarom?
Het is iets wat je echt wilt. Toch doe je het niet of je maakt alleen een halfslachtige start. Dan is je tijd alweer om en zijn er andere taken die je aandacht vragen.
Alleen willen is niet genoeg. En tijd inruimen dus ook niet. Dat blijkt wel.
Je brein beschermt je
Is het project wat je wilt doen iets nieuws? Een verandering?
Dan beschermt je brein je tegen de actie.
Het gaat dan om het oudste deel van je hersenen, ook wel je reptielenbrein genoemd. Dat heeft niet zo heel veel wensen, maar veiligheid is wel een belangrijke voorwaarde.
Daarom komt dat deel in opstand, zodra je iets wilt veranderen. Het maakt niet uit wat dat is. Het hoeft niet echt gevaarlijk te zijn.
Dat weten je reptielenhersenen niet. Zij weten alleen: alles wat we tot nu hebben gedaan heeft ons in leven gehouden. Laten we ons daar aan houden, dat is veilig.
Alles wat er verandert, kan dat overleven in gevaar brengen. Dus laten we alles bij het oude houden. Zelfs als dat oude niet zo geweldig is. Je leeft toch nog? Zo erg kan het dus niet zijn.
En als er iets verandert, dan weet je het maar niet. Onzekerheid is ook iets waar je reptielenbrein niet tegen kan.
En dan krijg je dat vreemde gevoel dat je geen zin hebt om iets te doen, terwijl je besloten had om het wel te doen.
Maar dat besluit neem je met je prefrontale cortex, dat is je mensenbrein, het nieuwste deel van je brein. Daarmee kun je willen, plannen en ook starten.
Als je tenminste je reptielenbrein tot rust kunt brengen.
Zo stel je je brein gerust
Dat doe je niet door je reptielenbrein te negeren. Dan wordt het alleen maar ongeruster en neemt het gevoel van onveiligheid toe.
Streng toespreken is ook geen optie. Ook dan neemt het gevoel van onveiligheid niet af.
Het enige wat helpt is liefdevol tegen dat deel van jezelf praten. Het probeert je tenslotte te beschermen.
Die bescherming is ontstaan toen er nog leeuwen en engere beesten in de buurt waren. En dan is het inderdaad risicovol om je omgeving te veranderen. Je kunt zo opgegeten worden.
En wij stammen af van de mensen die het overleefd hebben, dus zij hadden een goed waarschuwingssysteem. Anders hadden ze het niet gehaald.
Dat systeem hebben wij dus ook.
Sta stil bij wat er gebeurt en bedank je brein voor de waarschuwing. Het is goed om de gevaren te overwegen en je hebt gezien dat er geen gevaar is op dit moment. Je kunt rustig een stap zetten.
Zo kom je op gang.
Deze artikelen gratis in je mailbox? Schrijf je hier in voor Yvonne's Log