Ik was weer eens de enige

In de jaren tachtig ging ik economie studeren. Dat was toen één van de populairste studies, dus er waren veel eerstejaars, iets van 400, dacht ik.

Slechts 10 procent daarvan was vrouw. We werden ingedeeld in een soort klasje, zodat je makkelijker mensen zou leren kennen. In mijn klas van 30 zaten precies drie vrouwen.

Ik kwam daar pas achter op het moment dat ik al aan de studie was begonnen. Vooraf had ik daar totaal niet over nagedacht.

In werkgroepen was ik vaak de enige vrouw en dat bleef zo tot en met mijn afstuderen.

Later, eind jaren negentig begon ik aan een studie voor Auditor. Dat is iemand die naar processen kijkt in bedrijven en daar de zwakke plekken van zoekt (anderen zouden zeggen een controleur, maar zo voelde ik dat zelf niet).

Ook daar waren maar weinig vrouwen. Vreemd vond ik dat.

Blijkbaar was ik opnieuw een mannenwereld ingestapt, zonder me dat te realiseren.

In 2006 begon ik als professional organizer, daar waren dan weer bijna alleen maar vrouwen. Ook wel eens fijn, hoewel dat ook wel weer nadelen heeft, natuurlijk.

Toch was ik daar ook aan het pionieren, omdat het vak professional organizer op dat moment nog tamelijk onbekend was. Er waren nog geen Nederlandse programma’s over op televisie. Soms zag je iets Amerikaans voorbij komen, maar dat was dan meestal ’s nachts.

En dan wilde in al snel organizing en coaching combineren voor het beste resultaat. Iets wat in die tijd niet veel collega's deden.

Blijkbaar is het een thema voor mij om een pionier te zijn. Om dingen te doen die niet zo gebruikelijk zijn, waar nog iets te winnen valt.

Als je het negatief wilt zien, dan kun je zeggen dat ik het mezelf moeilijk maak.

Maar zo voelt dat niet, ik doe dat niet om ingewikkeld te doen, ik doe het omdat het me interesseert of omdat het leven me die kant op brengt.

Ik heb de behoefte om dingen te ontdekken, om iets te leren over mezelf. En ik vind het inderdaad ook fijn om dingen uit te puzzelen. Dat is misschien wel wat ik het allerleukste vind.

Natuurlijk voel ik me daar soms wel alleen bij. Ik heb meestal niemand om mee te sparren, ik kan nooit heel makkelijk van anderen leren. Veel moet ik zelf uitvogelen, omdat het nog niet is gedaan.

Dat ik dat weet over mezelf, is zinvol. Het kostte me alleen wel een jaar of dertig om het patroon te zien. Dat had ik best eerder willen weten. Maar ja, in de jaren tachtig had je nog nauwelijks coaches.

Worstel jij ook met jezelf, omdat je vaak het gevoel hebt dat je alleen staat? Voel je je onbegrepen door je omgeving, omdat je iets wil, wat niemand anders lijkt te willen? Of zelfs wat niemand lijkt te begrijpen.

Hoe gek het ook klinkt, je bent niet de enige. En je kunt jouw eigen pad volgen, ook al vinden veel mensen het 'raar'.

Zie het positief: je bent origineel en je hebt geen concurrentie.

Deze artikelen voortaan in je mailbox? Schrijf je hier in voor Yvonne's Log